Nieuw-Zeeland! Als gigantisch Lord of the Rings-nerd was Nieuw-Zeeland toch wel de droom der dromen. Ik heb er lang over getwijfeld, want ging ik Tasmanië ook nog in mijn planning proppen? En niet te vergeten dat ik terug wilde zijn in Sydney voor de legendarische vuurwerkshow op oudjaarsavond. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en besloten het gezelschap van de Aussies in te wisselen voor Kiwi’s.

En wat was dat een goede zet. Ik reisde beide eilanden rond met de zogeheten Kiwi Experience. Met de Kiwi Experience reis je één eiland of beide eilanden rond per bus en deze hanteert het ‘hop on hop off’-principe. Van te voren gaf ik de plekken waar ik heen wilde door aan de Kiwi Experience, maar vervolgens kon ik zo vaak in of uit de bus stappen als ik wilde. Het schema wijzigen was slechts een kwestie van één telefoontje.

Zuidereiland: groen, wit, blauw
Ik kwam net uit een tiendaagse trip door Zuid-Australië en de uitgestrekte droge outback (wat overigens het hoogtepunt was van mijn 5 maanden daar), dus de hoeveelheid groen op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland was ongelofelijk! Groene heuvels, witte bergtoppen en zeehonden op de rotsachtige, blauwe kustlijn. Voor het eerst zag ik walvissen van dichtbij in Kaikoura en gletsjers in Franz Jozef. Lake Wanaka, Lake Mahinapua en Lake Tekapo brengen innerlijke rust in het hoofd van elke druktemaker en Queenstown maakt van ieder muurbloempje een party-animal. Vanuit Queenstown maakte ik een dagtrip naar de fjorden van Milford Sound en reden we langs de rivier waar ze de kajak-scène aan het eind van Lord of the Rings deel 1 hebben gefilmd (hashtag nerd).

Noordereiland: bruin, geel, oranje
Het hele Zuidereiland was een paradijselijke ervaring, op het feit na dat een of ander hersenloos schaap één schoen van mij jatte. Als je dan toch wil dat ik de daaropvolgende dagen op slippers doorbreng, neem ze dan allebei mee! Anyways… Na mijn ronde op het Zuidereiland vloog ik van Christchurch naar Auckland, om daar mijn Noordereiland-trip te beginnen. Auckland zelf is een grote, moderne, westerse stad. Ik deed een kleine dagtrip om een van de omliggende vulkanen te beklimmen en nam de ferry over het water, maar kon mezelf tot weinig andere dingen zetten. Na twee dagen daar was het tijd voor een nieuwe Kiwi bus en ontmoette ik nieuwe mensen. Thank God voor de bus waar ik in belandde. Wat een geweldig aantal maten heb ik overgehouden aan dit deel van de trip. De vibe was geweldig, het optimisme en de energie spatten er vanaf en ik kon eigenlijk alleen maar om iedereen lachen. We waren erg gemixt; Duits, Frans, Zwitsers, Spaans, Canadees, Taiwanees, Braziliaans, Schots… en ik als Nederlandse. Nog steeds mis ik deze groep elke dag.

Cultuur snuiven
Hot Water Beach was onze eerste stop na Auckland. Door de vele vulkanische activiteit op het Noordereiland zijn er veel heetwaterbronnen te vinden. Het strand van Hot Water Beach is bekend vanwege de natuurlijke jacuzzi’s. Als je een gat graaft op het strand, komt er heet water omhoog, huppa, je kan chillen in je eigen whirlpool.

In Roturua daarentegen stinkt het hele stadje naar zwavel (lees: rotte eieren) vanwege de vulkanische activiteit. Tijdens ons verblijf daar brachten we één nacht door in de Maori Village. Het was één van de beste ervaringen in Nieuw-Zeeland. De Maori’s zijn eigenlijk de Aboriginals van Nieuw-Zeeland. De ‘echte’ Kiwi’s voordat de Europeanen (de Nederlanders zelfs! Wisten jullie dat een Hollander Nieuw-Zeeland heeft ontdekt?) naar Nieuw-Zeeland kwamen. Zij hebben nog steeds hun eigen taal, godsdienst en tradities.

Voor een hele dag en nacht werden we omgeven door de Maori cultuur. Voordat we de village binnen konden komen, moesten we een eigen leider kiezen, die vooraan de groep zou lopen. De vrouwen moesten achter hem lopen en de mannen achter de vrouwen. Vervolgens kregen we een welkomstwoordje van een Maori Chief en moest onze ‘Chief’ ook een woordje doen voor onze gastheer in de village. We leerden over hun spirituele gebruiken, hoe ze negativiteit buiten houden, over hoe elke stam in elkaar steekt, over goede en kwade geesten. Zeer interessant.

De verrassing van die middag was: zangles! We gingen een liedje leren in hun taal, die we die avond zouden zingen voor de andere gasten. En net ík moest degene zijn die het startsein gaf voor de gitaar, door een Maori woord te schreeuwen… Luid. Niet dat ik dat wilde, maar toen onze gastheer vroeg naar de lady in de groep die nogal een grote mond had, bleken mijn maten allemaal naar mij te kijken…  En bedankt hè. Na onze zangrepetitie speelden we een spel waarbij we in een cirkel een twee meter lange stok naar de volgende persoon gooiden… Zonder te kijken! Vervolgens moest je de stok die naar jou werd gegooid, vangen en die weer door gooien… maar niet naar de persoon naast je, maar de persoon dáárnaast. Snappen jullie me nog? En dit alles uiteraard op een bepaald ritme, want als iemand niet op tijd vangt óf gooit, valt je stok op de vloer! Of nog erger: op je neus. Probeer dit allemaal eens als je Roos Motoriekloos heet… Uiteraard sneuvelden er een aantal slippers, tenen en nagels. Maar wat maakt dat uit? Lol hadden we zeker. Na een middag hard werken aan onze zangkunsten en werptechnieken hadden we ‘s avonds een geweldig diner samen, gevolgd door drankjes in een jacuzzi. Dit keer een echte en niet eentje die zelf gegraven is. 😉

Hobbiton
Vlakbij Roturua ligt regisseur Peter Jacksons trots: Hobbiton. Oftewel: The Shire. De set van dit deel van Lord of the Rings is nog volledig intact. Tijdens de rit ernaartoe kon je het landschap al Shire-achtig zien worden. Voor degenen die LOTR niet hebben gezien: heuvelachtig en felgroene velden.  Een busje, waarin de typische Lord of the Rings-muziekjes werden gedraaid, bracht ons van de entree naar de daadwerkelijke set. Vervolgens kregen we een rondleiding over de beroemde Hobbiton Movie Set. Druk? Ja. Toeristisch? Ja. Maar magisch? Ook ja. Het is echt zo groen als in de films en kleine dingen als verjaardagsversieringen en fruitbomen staan daar gewoon. We staken de rivier over met het bruggetje en eindigden met een biertje in Rosie’s pub, the Green Dragon. Nerd alert: na deze dag was ik zo blij als een kind. Dreams came true.

Thumbs up!
In Franz Jozef op het Zuidereiland begonnen mijn maat en ik aan een wandeling door de stad om uiteindelijk bij het beginpunt van een gletsjerhike te komen. Onderweg stopte er een auto voor ons om te vragen of we een lift wilden. We waren van plan te gaan liften, maar hadden het nog niet geprobeerd. En toch hadden we al een lift! Dat kon dus niet zo moeilijk te zijn in Nieuw-Zeeland dan. In Roturua wilden we met een groep van tien man naar het Blue Lake en de receptie had ons zelfs aangeraden te gaan liften. Dus verdeelden we de groep in wat kleinere groepjes en hielden we onze duim omhoog langs de weg. Helaas was de weg niet heel geschikt voor liften dit keer. Maar: de aanhouder wint. Bij een benzinestation vroegen we wat rond en uiteindelijk bood een aardige meneer aan om ons te brengen. En het meer was niet eens op zijn route! Ik vind het nog steeds ongelofelijk om te zien hoe aardig mensen in het buitenland zijn.

Tongariro crossing
In Taupo ligt de beste one day-hike van Nieuw-Zeeland. De Tongariro crossing is een 19 kilometer lange route door vulkanisch landschap. Alhoewel ik er niet erg veel zin in had, is het niet iets dat je kunt missen. Om 05:20 uur werden we opgehaald en tegen half 7 begonnen we met lopen. Je begint ‘’gezellig’’ samen, maar uiteindelijk is het toch iedere man voor zichzelf. Iedereen loopt op eigen tempo; ik heb de Crossing afgelegd in iets minder dan 7 uur. Het laatste deel dan wel half strompelend, zuchtend en steunend, maar als je voet voor voet blijft zetten komt er vanzelf een einde aan. Drie dagen spierpijn, maar zeker een ervaring rijker. Het landschap was er eentje dat ik nog niet eerder had gezien én ik was super dichtbij Mount Doom uit LOTR. Wat wil een mens nog meer?

Kerst van huis
Ik bracht mijn Kerstmis door in Wellington. Het was… anders. Ook in Nieuw-Zeeland brengt iedereen Kerstavond door bij familie, dus de hoofdstad was volledig uitgestorven. Wij zaten in de bar van het hostel met waardeloze muziek en het was ook nog eens de enige plek die tot laat open bleef. Alle barren in de stad sloten om middernacht. Op het moment dat ik depressief begon te worden, stelde ik voor om een paar rondjes shotjes te doen, en thank God voor die ingeving. Een paar rondes later stonden we evengoed op de dansvloer met Bon Jovi en werd het onverwachts toch een goede avond. De volgende ochtend bakten mijn Schotse vrienden pannenkoeken met alles erop en eraan als kerstonbijt. Omdat het regende wilden we niet echt naar buiten, dus hadden we de ultieme chilldag. We speelden de hele dag kaartspelletjes en ’s avonds was er een gezamenlijk kerstdiner in het hostel, dat verrassend goed was. Mijn kerst was uniek, anders, chill. Ik had heel goed gezelschap, waar ik heel heel heel blij mee was, maar het was niet hetzelfde als thuis. Bovendien heb ik in Wellington alleen het museum gezien, omdat de stad veranderd was in een ghosttown door de feestdagen.

Foutje bedankt
Na Wellington was ik al mijn vrienden kwijt (dat klinkt echt heel zielig hè). Iedereen pakte de ferry naar het Zuidereiland, waar ik al was geweest. Één voor één zag ik ze gaan en ik had een aantal dagen achter elkaar wekkers om afscheid te nemen in de ochtend. Ik zou serieus alleen achterblijven, maar verrassend genoeg kwam Anja, die ik kende van voorgaande busreizen, vanuit het Zuiden naar het Noorden. Daar hadden we totaal niet op gerekend, maar het was een aangename verrassing. We ontmoetten elkaar in Wellington en reisden samen terug naar Auckland, vanwaar we allebei een vlucht hadden. Ik zou nog een tweedaagse trip doen naar the Bay of Islands en Cape Reigna, dat gelegen is ten noorden van Auckland. Maar ik liet een steekje vallen. Ik had niet goed naar mijn schema gekeken en op de dag dat ik checkte hoe laat mijn bus naar the Bay of Islands zou gaan voor de volgende morgen, had ik al in de Bay moeten zitten. Oeps. En omdat ik een vlucht naar Sydney had voor 31 december, had ik ook weinig flexibiliteit om aanpassingen te maken. Anja en ik besloten maar het beste te maken van onze extra dag in Auckland: we gingen uit. De volgende morgen ging ik, inclusief kater, op de gok naar de bushalte en vroeg ik de driver of ik mee kon, ondanks dat ik niet ingepland was voor deze bus. Dat kon gelukkig, alleen moest ik Cape Reigna overslaan omdat ik geen tijd meer had. Desondanks ben ik blij dat ik voor die ene dag omhoog ben gereisd, want de Bay of Islands is heel mooi en superrelaxed. Ik besloot te gaan kajakken op mijn laatste dag in Nieuw-Zeeland en heb daar absoluut geen spijt van gehad.

Op 31 december vloog ik naar Sydney voor oudjaarsavond en bracht ik mijn dagen door met mijn voormalig travelbuddy/Aussie vriendin Reema. De 31^e zaten we op onze picknick kleedjes op het overvolle Circular Quay, met uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Het was een lange dag wachten, vooral toen het begon met regenen. Maar hey… dat vuurwerk, mensen! ’s Werelds beste vuurwerkshow maakte het allemaal waard. 😉