Het Laos-avontuur begon dus goed. Nadat zowel mijn pinpas als mijn creditcard me geen Laotiaanse Kip wilde schenken en ik mijn telefoon nutteloos had verklaard, slofte ik terug naar de taxibalie. Ik zette mijn beste glimlach op en vroeg of ik soms kon betalen met Amerikaanse Dollars of Vietnamese Dong. Dat kon, en nog een geluk bij een ongeluk ook: ik was nu mooi af van mijn laatste Vietnamse geld. Achteraf bleek deze ATM simpelweg geen Maestrokaarten te accepteren en was ik vergeten dat er voor mijn creditcard een andere pincode gold. Oeps.

De taxichauffeur wist mijn hostel te vinden zonder dat ik daarvoor MAPS nodig had, dus ook het feit dat mijn mobiel nutteloos was, werd weer opgelost. Ik werd in mijn eentje naar een taxibusje gebonjourd, waar ik iets minder vrolijk van werd in het donker. Ik vroeg de meneer of ik mijn backpack bij me mocht houden, gezien ik toch die volledige minivan voor mezelf had. Veiligheidstipje: leg nooit je bagage in de kofferbak. Helaas ging mijn slimme idee niet door, want de beste Laotiaan sprak geen Engels.

Soms heb je even iemand nodig
Ik treuzelde. Ik vroeg me af waarom iedereen in groepjes naar zijn hotel werd gebracht en ik in mijn eentje bij dit busje stond. Dat is toch niet efficiënt? Op dat moment kwam er een Canadees meisje aanlopen met wie ik aansprak had in het vliegveld. ‘’Oh my God, I am so happy to see you right now!’’ Nou girl, je moest eens weten, ik jou ook! Uitgerekend zij moest dezelfde richting op als ik, en ging dus in dezelfde taxi. Onderweg vroeg ze me: ‘’Wil je mijn telefoonnummer? Dan heb je iemand om tegen te zeggen dat je bent aangekomen. Soms heb je die persoon even nodig.’’ Lekker Amerikaans of niet; dat is een van de aardigste dingen die ik toe nu toe heb gehoord.

De volgende ochtend ontmoette ik een Franse en een Canadese met wie ik besloot naar de Kuang Si watervallen te gaan. Deze watervallen komen terug in het rijtje mooiste watervallen uit Zuid-Oost Azië. We hebben gedurende een paar uur onze ogen uit gekeken, gezwommen tussen de vissen (in bikini dit keer, TROTS!). We zijn naar de top van de waterval geklommen en hebben door het reddingscentrum voor zwarte beren gelopen. We sloten de dag af met een klim naar een uitzichtpunt en een biertje met kaarslicht aan het water.

Dag 2 in Luang Prabang werd fietsdag, op aanraden van de receptie. Binnen het uur vroeg ik me ernstig af wáárom hij ons aangeraden had met de fiets te gaan. Beth en ik besloten de rivier over te steken met zo’n smal Aziatisch bootje naar een pittoresk eilandje. Met fiets en al. De beste man dropte ons op een random plek aan de oever, waarna we konden klimmen door het gras, modder en stof. Met fiets en al. De fietstocht zelf was ook enerverend, want het padje bestond uit tak en steen. Ondanks dat het zweet me uitgebroken was, bleek het het waard.  Beth en ik waren de enige toeristen op dit eilandje. We bezochten de tempel en kwamen alleen monniken met kale koppen en oranje gewaden tegen. Glijdend op onze slippers klommen we daarna weer naar beneden, waarna de bootbestuurder onze fietsen weer voorop de boot bevestigde en ons terugbracht naar de grote stad. Moraal van het verhaal: ben je ooit van plan Chompet District te bezoeken? Doe het te voet!

Vang Vieng
In Vang Vieng scooterde ik voor het eerst zelf voor een hele dag. Samen met Nederlandse Fleur en Duitse Jakob bezocht ik de Blue Lagoon. De volgende dag deden we een tour met ‘tuben’ door een grot (=drijvend in een grote band), kajakken en ziplinen.  Tijdens het kajakken hadden we een pauze in een bar, waardoor vervolgens het peddelen gedurende 8 kilometer een stuk makkelijker ging. 🙂

Het ziplinen was super! Zoeven van boom naar boom en inmiddels kijken naar het uitzicht en je tenen spannen om je slippers niet te verliezen. Ik bezorgde de werknemers ook nog een goede werkdag, omdat ik natuurlijk elke keer óf te snel óf te langzaam aan kwam zoeven, waardoor ze me óf moesten opvangen óf snel moesten vastgrijpen omdat ik anders weer achteruit terug ziplinede. Jaja, dames en heren: Bridget Jones hier voor al uw entertainment. De laatste zipline was alleen iets minder entertaining; een vrije val. En laat ik nou écht niet van vrije vallen houden. Diep ademhalend zocht ik om me heen naar een andere uitweg, maar uiteindelijk was ik te trots om de trap te nemen. Als twintig Chinezen, Fleur en Jakob dat kunnen, kon ik het ook.

Vientiane
Met een kater namen Jakob en ik de volgende dag de bus richting de hoofdstad van Laos, Vientiane. Ik heb daar vooral een beetje passiefruitsap gedronken, mijn huurfietssleutel kwijtgemaakt in de wasmachine, cultuur gesnoven en geleerd van de geschiedenis. Wist je dat er tijdens de Vietnamoorlog 270 miljoen bommen eigenlijk op Laos terechtkwamen? En er daarvan 80 miljoen niet geëxplodeerd zijn? Die liggen nog stééds op de grens van Laos en Vietnam en veroorzaken tot in het heden ongelukken. Dit is ook de reden waarom de Nederlandse Rijksoverheid het afraadt om (zonder gids) af te wijken van de paden in Laos, tenzij je je benen wilt kwijtraken.

Pakse
Tot zo ver de geschiedenisles! De volgende bestemming was Pakse, vooral gewaardeerd door de nationale parken en watervallen in de omgeving, de driedaagse motorloop en koffie- en theeplantages. Ik besloot geen drie dagen op een motor te gaan zitten dit keer, maar een scooter te huren en zelfstandig de watervallen te bezoeken. Op dag 1 ging ik zelf, op dag 2 gingen mijn twee kamergenoten met me mee. Gewapend met een 2liter waterfles, zonnebrand en helm maakten we kilometers door het Bolaven Plateau, zwommen we in de waterval en slenterden over de koffieplantages die we in de eerste instantie niet konden vinden.

Sawadee Pi Mai
Si Phan Don, ook wel de 4000 islands genoemd, zijn eilanden waarop de meeste backpackers hun chillmoment pakken. Op de dagen dat ik daar was, vierden de locals nieuw jaar. Gedurende een aantal dagen legt iedereen zijn werkzaamheden stil, drinken ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en hebben kinderen de toestemming om alles en iedereen nat te maken met waterballonnen, tuinslangen, waterpistolen of emmers. Toen ik daar dus aankwam met mijn 14 kilo-backpack, werd ik begroet door een schot uit een waterpistool van een Laotiaans kind. Toen we even later in een klein winkeltje liepen, rende er een oude man met een afwasbak op me af en voordat ik het wist belandde er twee liter water in mijn nek; ‘’Sawadee Pi Mai!’’, lachte hij. Happy new year!

Daaruit bestond dus mijn eilandtrip. Drinken en waterpistolen. Daarnaast deden we een boattrip met nog meer drank en nog meer water, om vervolgens spelletjes te doen met sit-ups, sprintjes, menselijke piramides, estafette, frisbee en veel shotjes.
Ongeluksdag
Mijn laatste dag in Laos leek meer een ongeluksdag. Ik ging deze geweldige kajaktour doen, met een bezoek aan watervallen en dolfijnen. Tijdens een wandeling door het bos struikelde ik bleef mijn teen haken achter een tak. Ik dacht dat m’n verstand eruit ging! Ik beet op mijn lip en huppelde verder met de groep. Terwijl de rest watervallen ging beklimmen was het enige waar ik aan kon denken: ik wil ijs tegen de zwelling en alcohol voor het scheurtje. Maar dat zat er voorlopig nog niet in.

Terug naar het kajakken. De stroomversnellingen in de rivier waren niet altijd even makkelijk. Toen we uit koers raakten en met een rotvaart richting de oever zoefden, konden we niets anders dan de peddel boven het hoofd houden en wegduiken voor de bomen. Ik voelde niets, maar ik raakte een boom, tak, struik, whatever. Ik weet het nog steeds niet, maar mijn arm stond in vuur en vlam. Het prikte, het brandde, het verdoofde m’n volledige bicep. Dit is het dan, dacht ik: een slangenbeet op een eiland zonder apotheek, zonder ziekenhuis, zonder dokter. Toen ik dacht dat het niet erger kon, kwam de finale: onze kajak sloeg om. Meterslang werden we meegesleurd, want de stroming was te sterk. Het enige wat we konden doen was onze benen intrekken tegen de scherpe rotsen op de bodem en ons vasthouden aan de boot. Drie pissige Laotiaanse redders draaiden onze boot om en visten respectievelijk ons, de peddels, mijn slippers en mijn reddingsvest (die ik uit eigenwijsheid niet had gedragen; wie denkt dat nou nodig te hebben?!) uit de Mekong.

‘’I’m done for today!’’, mopperde ik met de tranen in mijn ogen tegen mijn Duitse en Filipijnse maten. Maar het kwam wel weer goed; de pijntjes trokken weg, even later mochten we de rivierdolfijnen aanschouwen én had onze truck (waar de mensen tussen de kajaks werden gepropt) een lekke band. Een geluk bij een ongeluk, want ik had écht geen zin meer om terug te kajakken. Gezien tijdsgebrek, werden we nu weggebracht met een nieuwe truck. Het was een lange laatste dag, maar desondanks hebben we mooie dingen gezien. Kop chai lai lai, thank you very much, Laos!

Habits
Helaas was de vertrekdag nog véél langer. Om 8 uur begon de reis richting Cambodja, die 6 uur hoorde te duren. Ik had goede hoop voor een beetje geluk op deze dag, maar het zat er niet in. Ik verloor mijn busticket, het was 40 graden en er was te veel vertraging. We werden na 1,5 uur met veel te veel mensen in een minivan gepropt, met de backpacks op het dak. Gedurende een uur zat ik met mijn kont in een gat, in plaats van op een stoel. Op het moment dat ik me besefte dat het gevoel uit mijn been ging, waren we op de tussenstop… YEEY, wachten.

15:30 uur: vertrektijd van de bus. Nog geen bus te zien. Het was inmiddels 7 uur geleden dat ik van het eiland was vertrokken. Ik was daarvan misschien 2 uur echt onderweg geweest.

15:45 uur: we sprongen enthousiast op; de bus was er. Maar de chauffeur had een lange rit gemaakt. Hij moest even pauzeren. Welkom in Azië.

16:00 uur: oké, we mochten erin. Ik wilde het liefst er meteen weer uitrennen. Ik had nog nooit zoveel smerigheid in een bus gezien. Ik koos een stoel en tussen mijn voeten lagen tissues, een plastic tas, een geopende zak chips, snoeppapiertjes, een schijfje groene paprika en… een luier. Gebruikt. Geen grap. Ik tikte het met de achterkant van mijn slipper verder onder mijn stoel. Wat niet weet, wat niet deert…

16:30 uur: bus kapot.

De motor ging uit. Lees: de airco ging uit. En de chauffeur met zijn maten gingen de bus maken. Ik gaf als eerste de strijd met de Sauna Bus op en ging naar buiten. Al snel volgden meerdere passagiers. Samen deden we wat we de hele dag al hadden gedaan: wachten. Wachten tot de bus gemaakt zou zijn.

17:30 uur: het is ongelofelijk, maar we konden vertrekken. Ik ging weer op mijn smerige plek zitten en veranderde mijn gedachte over de luier. Ik moest verdomme nog tot middernacht op deze plek zitten… dus: ik greep de plastic zak en viste daarmee de luier onder mijn stoel vandaan. Ik zei sorry tegen Moeder Natuur en gooide hem uit het raam.

Mijn geduld was blijkbaar nog niet voldoende op de proef gesteld, want binnen 1 minuut kreeg ik kritiek: ‘’Did you just throw the diapers out of the window?!’’
Zucht… Captain Obvious zit achter me. Ik draaide me om en herhaalde: ‘’I just threw the diapers out of the window.’’
‘’Well, that’s not a very good habit!’’, reageerde het koppel achter me.
Een habit nog wel. Ja, ik gooi elke dag luiers uit een raam!
Ik benadrukte vriendelijk dat ik nog de hele rit op deze stoel moest zitten.
Ja, dat snapten ze. En ze snapten ook dat we in een ‘dirty country’ waren, maar het was helemaal niet goed van me. Máár, voegde de beste jongeman er nog aan toe, ik moest het voor mezelf weten: ‘’live your life’’. Ze lieten het me zodanig zelf weten dat, toen ik mezelf verdedigde door te zeggen dat ik normaal gesproken heel goed ben voor het milieu, ze antwoordden met: ‘’oh, we can’t see that’’.

Als deze mensen mij kenden, zouden ze weten dat ik nooit één papiertje op straat laat vallen, dat ik nooit mijn kauwgum op straat uitspuug (25 jaar lieve dames en heren, 25 jaar blijft dat kauwgumpje liggen!), dat ik thuis een opdonder krijg als ik GFT of glas in de verkeerde bak gooi, dat ik grote voorstander ben van het OV, zonnepanelen en elektrische auto’s en dat ik bij de laatste verkiezingen op de Partij van de Dieren heb gestemd.

Tot zo ver mijn habits. De volgende pamper die ik vind, gaat in je gezicht.