Spanje… Niet een bestemming die hoog op mijn bucketlist stond. Degelijk, toeristisch, uitgedroogd en vooral: vol met land- (en dorps)genoten. Maar vanwege een geweldig gezelschap en de groeiende behoefte aan zon, was de zin uitermate aanwezig. Een blog over onze grootse avonturen en de mooiste blunders in Torremolinos mocht daarom niet ontbreken. 

Aangekomen op onze bestemming begon de wandeling naar onze residentie al goed. Google Maps is zowel de beste als de slechtste nakomeling van moeder Digitalisering. En aangezien het oriëntatiegevoel ook niet beter is dan dat van een goudvis in een ronde kom (oke, laat ik voor mezelf spreken) volgden we die blindelings. Google Maps leidde ons via tienduizend trappen, bochten en afdalingen naar onze bestemming, waarna de eigenaresse van ons appartement stomverbaasd vroeg waarom we van rechts kwamen:”Madre mia. You were supposed to come from the left! You walked the distance at least 3 times by coming from the right!” Yep… een goed begin. En gelukkig hadden we geen 20 kg zware koffer mee, hadden we totaal geen honger en was het ook helemaal niet warm. Desondanks  hebben we wel gezwaaid naar de stralende Spanjaarden die ons bemoedigend toespraken met ”Holland? Alle-schoet?”. Het was een zware avond, maar na onze Tour de Molinos konden we onze vakantie met een glimlach beginnen.

Cocktailjacht
Die glimlach was bij vriendin G op dag 2 ver te zoeken toen ze haar ijsbol van het horentje liet vallen en het bijna wilde uitschreeuwen als een klein meisje. Die glimlach was bij míj ver te zoeken toen we in de avond snakten naar een cocktail maar de knul achter de bar ten eerste nog nooit een Engels boek in zijn leven had aangeraakt en ten tweede helemaal geen cocktails kon maken. Sterker nog: hij werkte niet eens in die club. Hij was de zanger en het barpersoneel was simpelweg niet op komen dagen. Dat kan ook alleen in Spanje… Met mijn grote mond en de invloed van dat ene stofje dat terug te vinden is in wijn, roep ik: ”zal ik het dan maar doen? HAHA”. ”Sure”, antwoordt de surrogaat-barman. En voordat ik het goed en wel besefte stond ik achter de bar onze cocktail te fixen met de beperkte ingrediënten. En ik dacht nog wel dat ik vakantie had… Gelukkig konden wij, het ”personeel” en de overige gasten lachen om het tafereel. Enne.. over het resultaat: de cocktail smaakte naar verrotte kokosnoot.

Cocktailjacht part 2
Verdwalen mag je gerust het thema van deze vakantie noemen. Compagnon G heeft wel een aantal keer tussen mij en vriendin A ingezeten, glimlachend en genietend hoe vriendin A en ik kibbelden over de juiste route. Het was daarom ook wel een gevalletje ‘boontje komt om zijn loontje’ toen vriendin A en ik trots rechtsaf gingen omdat onze vriend Google Maps ons dat vertelde, maar onze niet oplettende compagnon dromerig naar links liep. ”Daaahaaag Geer! Tot aare kair!”

Die avond was de ellende van het verdwalen nog niet afgelopen. Zoekend naar cocktailbar waar het personeel wél cocktails konden bouwen, lieten we ons naar binnen praten door twee heren. Dat we in dé Gaystraat van Torremolinos waren beland, kwam later pas binnen. Aan gezelligheid ontbrak het overigens niet daar. En de cocktails waren fenomenaal! Omdat het binnenlopen van een gaybar nog niet bedakkerig genoeg was, sloften we de dag erna ook nog bijna een club vol prostituees binnen. Of we blond zijn en een bril nodig hebben? Mwah, misschien…

Citytrip 1
Gelukkig ging het wandelen tijdens onze citytrip in Benalmádena een stuk soepeler. We zagen wel even een volledig park over het hoofd, waardoor onze picknick iets minder comfortabel uitpakte. Maar het bezoek aan dat – uiteindelijk gevonden – park, het uitzichtpunt na de kabelbaan, de wandeling langs het strand, het ritje met de trein, het bezoek aan Sealife en de fancy sangria’s van knappe obers waren allemaal geweldig. Ook het uitgaan was gruwelijk. En de kater nog net iets gruwelijker.

Citytrip 2
Als een van onze laatste activiteiten gingen we een dagje naar het mooie Málaga. Omdat we onze vorige citytrip naar Benalmádena te voet hadden gedaan, besloten we Málaga te trotseren per fiets. Dat resulteerde in drie keer door dezelfde tunnel, een klim naar het uitzichtpunt van een burcht, een gesprek met een geestelijk achtergestelde Amerikaan, een bezoek aan een stadion dat gesloten bleek te zijn en een geweldig Italiaans diner recht tegenover de grootste kathedraal die ik ooit heb gezien. En niet te vergeten: een bezoek aan de bekende Jardin Botánico (Botanische tuin). Deze tuin was was een halfuur fietsen vanaf Málaga Centrum. Het einde van de dag naderde, maar toch besloten we om onze dag in deze tuin af te sluiten. Op onze (ironisch genoeg) oranje fietsen beklommen we berg na berg en zweetten we liter na liter vocht uit. Een ‘heel’ uur hadden we nog om de gigantische botanische tuin te bezichtigen. Fashionably late noemen we dat. We renden naar alle hoogtepunten, klommen onder hekjes door, lieten ons prikken door tropische planten, totdat we nog maar dertig minuten hadden om terug te racen en de fietsen in te leveren, zónder te verdwalen. De snelheid van de fietsers van de Tour de France was er in ieder geval niets bij. Maar op het moment dat we dachten dat we het voor sluitingstijd zouden halen, raakten we elkaar kwijt en verdwaalden we te midden van al het stadsverkeer, verspreid in duo’s. Een telefoontje van de fietsenverhuur ”just to remind you that we’re closing in five” droeg niet bij aan het reduceren van het stresslevel. Maar toen we elkaar bij de fietsenverhuur weer troffen, bleken we niet eens de laatsten te zijn. Een stel Amerikanen hadden minstens net zo gehaast als wij, dus samen met hen leverden we om drie minuten voor sluitingstijd onze oranje fietsen in. 🙂

Viva España
Overige dagen, waarin we niet blunderden, hebben we onder andere gevuld met glijbanen trotseren in Aqualand, paardrijden, midget golven, winkelen, sangria drinken, ijs eten, sangria drinken, biljarten, airhockey, Dave Roelvink bewonderen, karaoke en… oh ja, sangria drinken.

Mijn mening over het uitgedroogde Spanje is dus bijgetrokken: het was een geweldige, onvergetelijke meidenvakantie en zelfs de angst voor de oh zo bevreesde dorpsgenoten is overwonnen… we zijn er namelijk NUL tegengekomen 😀